İronik Polis

Yürüyorduk öyle boş boş, boş bi sokakta.. Hoş, biz varken boş olmaz ya, boştu işte bize göre... Birkaç dakika sonra durduk yere, "sen beni dinlemiyor musun?" dedim. Durdu, düşündü ve "iyi de, sen bir şey söylemedin ki" dedi. Söyledim ben de, "ışıklı bir levhaya 'kahrolsun edison' yazalım mı?" dedim, durduk yere, ne saçmalıyordum? hep saçmalıyordum onun yanında. Sonra ışığı bulanın Edison olduğu aklıma geldi, sustum bir süre, utandım...

Biraz dolaştıktan sonra, bir büfeye iki bira almak üzere girdim. Biraların parasını öderken içeri adamın teki hızla girdi. Bana, ardından büfenin sahibine baktı ve "selamın aleyküm" dedi. Sustum, izledim. Bi 70'lik aldı ve aynı hızla gitti... Durdum öyle, garipti...  Ardından ben de çıktım, bir köşeye oturduk ve dertleşmeye başladık. Yağmur vardı, bir de yağmur damlalarını kulağıma tüküren rüzgar; ama olsun, güneş ısıtıyordu içimi, bir de o... Kısa bir süre sonra, yakınlaşmıştık epey. Birbirimize yalan söylemeyeceğimizi söyledik, ben ilk yalanımı söylemiştim böylece.

Ayrılık vakti geldiğinde, onu evine bırakmak için otobüse bindim. Her zamanki 'son durak' doluluğu vardı otobüste, şoför "geriye doğru ilerlememizi" söyledi, şaşırdım yine ve yine... Evine geldiğimizde, indik beraber ve son köz öptüm onu, sondu, gidiyordu. Sonra onun dediklerini tekrar ettim aynen, "seni seviyorum" dedim ve ayrıldık. Ne garipti... Her şey... Garip...

Sonra uyandım rüyadan, elimde dün geceden kalan 70'lik votka ve yağmurdan ıslanmış paltom vardı. Ne garipti... Her şey... Garip...

|