Absürd Egzistansiyalist

Yırtık pırtık bi gökkuşağı ve defolu bu gezegenler, akciğlerimi düzenleyip gidicem bu gezegenden. Tırnaklarımdaki damarlar, gözlerimdeki kıllar kadar sahte ve kalbimden asit damlıyor, o sahteliğe doğru. Sonsuz huzurla seviştim ve sonsuzluğunu aldım, savaş sırasında Vietnam'da. Van Gogh görmüş bizi resmetmiş, tek kulağım yok tabloda. Kıskançlık krizine giren ceylanla tutturdum ufak bi yarış ve sinir hücrelerimdeki elektriğe kapılarak boğuldum.

Akşamdan kalma yalnızlık, güneşi görmek umuduyla bir akşam daha benimle şimdi. Kol kola girdiğim akrep ve yelkovan, hep dolandırmış beni, ve hayatım, sikildi. Aptal bira fıçıları, aptal tik taklar, aptal bardak, aptal telefon ve aptal sessizliğin sesi. Ben de aptalım e biraz, dinlediğim için sessizliği. Boğazımdan yuvarlanan ıhlamur parçacıkları ve kulaklarımda çınlayan katil zil sesi, halüsinasyon etkisindeki ölümcül siren sesleri. Kafamın içindeki hayali her şeyle, şuanda bi paketteki tüm sigaraları, bitirdik, bitirdik.

Balkonumda uyuklarken elimdeki elma ağır ağır, ilerledi tavana. Ve Arşimed'i gördüm lambanın içinde, Edison'a bağırırken. Doğduğum günü düşünmeye çalıştım, karanlık göz bebeklerime dolarken. Sonra göz kapaklarım kapandı ve biraz da ölümü tattım. Herkes gibi büyüdüm, doğru yanlış yaşadım. Oysa italik bi yazı tipi kadar, boynum büküktü.

Boşver, doldur; Ve şerefe… Kulakçığımdan teğet geçen yıldırıma şerefe. Şerefe… Mezarlıkta şarabıyla büyüyen mezarcıya şerefe. Şerefe… Farklı ayak izleri bırakan tanrılara şerefe. Şerefe… Gökkuşağına asla dokunamayacak olmanın ilkelliğiyle, ışık hızına ulaşıp gülümse. Son bi kere… Boşaltmadan mideni denize... Tek bacağını kaybetmiş, koşucuya, şerefe… Son bi kere… Şerefe… Şerefe…

|