Kaçınılmaz Olan

İki ucu boklu değneğin tam ortasındasın ve tek kurtuluşun boşluğa bırakman kendini, sonun belirsiz. Atlarsan eminim zoraki bir gökkuşağına tutunursun da, muhtemelen renksiz olur o da; siyah beyaz... Bedbaht sen...

Ne kadar tersini istesem de senden nefret ediyorum, yani, sanırım... Hep bu hisle uyanıyorum güne, bir de boğazımdaki bitmek tükenmek bilmeyen kahve tohumlarıyla. Öksürmem yetersiz, şikayetse yersiz. Sen neysen osun diyorum da, vazgeçiyorum sonra. Çünkü kestirilemezsin, tahmin edilemez, karmaşık. Gördüğüm ve bildiğim her şeyden daha karmaşık, bilmiyorum, bir şey bilmiyorumdur belki de.

1 saniye önceki sen, çoktan çekip gitti zaten. Sürekli gidiyor, durmadan... Ne kadar gidersen git, hep kalıyorsun da. Hep şu an, hep şimdi; bu çok.. canımı sıkıyor. Sanki herkesin üzerinden atladığı bir zaman diliminde aralıksız nefes alışverişindeyim.

Sanırım..
Oksijenim bitene kadar buralardayım daha.
Ya da.. Zaman dilimimin üstünden atlamaya yeltenenleri bacaklarından çekebilirim belki, evet, buna nefesim yetebilir.

Gerçi...
O gökkuşağından vazgeçtiğim için buraya düşmedim mi zaten?
Doğru ya...
Vazgeçtiklerimi özlemek için, bundan daha iyisini umamazdım.

|