Absürt Sokak ve Cep Viskisi

Uykunun erbabının ölüm olduğu zamanlardı, kırmızı kapşonlumu kaybetmiştim. Göz yaşlarını eskiten bir antikacıyla beraber yörüngemden sapıyordum. Ne rüzgarı duyabiliyordum, ne de bitmek tükenmek bilmeyen sağanakta kulaç atacak mecalim vardı. Parlak, bir o kadar da soğuk sokak lambalarının aydınlatmakla yükümlü olduğu bir sokağın en ücra köşesinde, en pahalı müzik aletlerine sahip, dünyanın en kötü müzisyenini dinliyordum. Yanımızdan, sakallarının içinde yeşil banknot bulma ümidiyle eş zamanlı kazı çalışmaları yapan şarapçıyla dalga geçen sesler geçiyordu. Cep viskim bir şekilde ayaklanmış, daha şefkat dolu bir cep arayışına girişmişti. Elinde ufak bir tüple karşımda dikilmiş, beni de ağlatmaya çabalıyordu antikacı; türlü hikayeler anlatıyordu, hatta tavşan delikli masallar, harikalar... Bakışlarımı kaçırıp, yanımdan geçen insanları sayıyordum bense; şimdiye kadar üç yüz yetmiş sekiz insan geçmişti. Hesaplarıma göre her on sekizinden yedisi kahkaha, beşi küfür, üçü kafa, ikisiyse kızlık patlatıyordu. Ve kafa patlatan her üç kişiden ikisinin de "kızlık patlatmak" gibi bir safsataya yoğunlaştığına yemin edebilirim. Kalan bir kişi ise, uykunun erbabıyla tanışıyordu. Sokakta o an gerçekleşen her şey makuldü, ah, makbuldü... Ben hariç... Sadece, paltomun iç cebinden kaybolan viskinin izini sürüyordum ben. Elimi ceplerine sokmamı gülümseyerek karşılayan bu insanları, bana mı yeğlemişti yani? Vazgeçmiştim birden, her şeyden, hiçbir şeyden... Yere yığılmıştım. Son bir güçle kafamı kaldırıp baktığımda gördüm insanları izleyen adamı, kırmızı kapşonluydu pezevenk herif.
"Üç yüz yetmiş altı, üç yüz yetmiş yedi..."
Bana çevirdi suratını sonra.
"...üç yüz yetmiş sekiz, ölü yirmi bir."
Ah, uykunun erbabı... O kapşonluyu severdim.

Evet...
Hayır...
Yörüngemden sapıyordum...

Uykunun erbabının ölüm old...
..
.

|