Yol

Uçsuz bucaksız bir çöl... Daha fazla serap görmemek adına gözlerimi kapatmış, durmaksızın koşuyordum. Bir planım yoktu, plan adamı değilimdir zira, spontane gelişiyordu her şey. Ah.. Sadece koşuyordum...

"Biraz suyla kendime gelebilird..."
Hayır, ihtiyacım olan tek şey şaraptı ve henüz farkında değildim bunun.

Çıplak ayaklarımdaki yaralar kabuk bağlamaya başlamıştı, adım atmak gittikçe zorlaşıyordu. Yavaşlamaya başladım. Yavaşladım... Yavaşladım.. Ve durdum. Sağ kulağımı sıyıran bir ok sesiyle gözlerimi açtım, tüm ciddiyetiyle Artemis mi duruyordu karşımda? Evet evet, bu oydu. Anlamsızca suratıma bakıyordu; sanki farklı devirlerin insanlarıymışız gibi, oysa ben asırlarca onu aramıştım. O bir ok daha yerleştirirken yayına, usulca yanına yaklaşmaya başladım. O kadar yaklaşmıştım ki en sonunda, aramızdaki mesafenin matematiksel bir tanımı olmadığına yemin edebilirim. Dudaklarındaki çatlaklardan süzülen ay ışığı, gözlerimi kamaştırıyordu.

"Şarap, şarap istiyoru..."
Hayır, ihtiyacım olan tek şey ölmekti ve henüz farkında değildim bunun.

Yere kapandım. O düşünüyordu, bense cebelleşiyordum. Dizlerimin üstünde, ayağa kalkmaya uğraşıyordum. Ah, sanki hiç olmayacak çocuklarına insanoğlunun evrimini anlatmak için beni kullanıyordu, ne kadar acınası olduğunu düşündüm bunun. Ben düşünüyordum, o ise cebelleşiyordu. Başarısız olmam için tüm beyin hücrelerim seferber olmuştu, ve bu umrumda değildi. Pes edecek hâlim yoktu, çoktan vazgeçmiştim. Ölmekten korkmuyordum. Bakirenin kolundan tutup bağırdığımı hayal ettim:

"Öldür, şuracıkta öldür be..."
Hayır, ihtiyacım olan tek şey ayağa kalkmaktı ve henüz farkında değildim bunun.

Zaman kavramım yok olmuştu. Günleri, mevsimleri ayırt edemiyordum. Dizlerimin üstünde durmuş, görüş açım elverdiğince yeni simalar yakalamaya çalışıyordum. Doğduğum anı hatırlar gibi oldum, gözlerim yandı, hatırlamaktan vazgeçtim. Plan mı yapmalıydım? Olacakları dahi kestiremiyorken, ne gibi bir plan yapabilirdim ki? Daha önce yaptığım tüm planlarla dalga geçmişti Tanrılar, onlar için değersiz bir paçavraydım. Kabuklarımı yırttım ve balçık kıvamındaki kanımı buladım kuma. İnsanları yaralamadan da onlarda bir iz bırakabilirdim, tek yapmam gereken bunu tercih etmekti. Tüm ihtişamıyla Bifröst duruyordu karşımda, burdan başlayabilirdim.

"Biri kalkmama yardım ets..."
Hayır, ihtiyacım olan tek şey biriyle konuşmaktı ve henüz farkında değildim bunun.

Daha önce hiç bu kadar canlı hissetmemiştim. Bir birey değildim, her şeydim ben, bütüne kavuşmuş eski bir parçaydım. Daha önce hiç bu kadar boş hissetmemiştim. Hiçbir amacım yoktu, bir hiçtim ben, gözlerim yandığı gün başlamıştım hiçe yaklaşmaya. Daha önce hiç bu kadar gerçek hissetmemiştim. Her şeyi öğrenmiştim ve hiçbir şey bilmiyordum. Daha önce hiç bu kadar çaresiz hissetmemiştim. İstediğim her şeyi yapabilecek güce sahiptim fakat yerimden kalkmaya mecalim yoktu. Daha önce hiç bu kadar yalnız hissetmemiştim. Herkesle konuşmuştum ve kendim dahil hiç kimseyi tanımıyordum.

Biriyle konuşmuştum.
Ve o henüz bunu bilmiyordu...

|